บทกวี "ชีวิตของชาวมหาวิทยาลัย" โดย วันชัย สมพงพัด

ข้าวลาลานเดือนเมษาฟ้าเปื้อนฝน
เธอดั้นด้นจากบ้านมาตามหาฝัน
แม่ขายข้าวขายควายได้หลายพัน
อาจมีวันจำนองนาเป็นค่าเรียน

ตั้งสี่ปีเหนื่อยหนักใจห่างไกลนัก
หวังยศศักดิ์จึงหักหาญมาอ่านเขียน
ต้องเหนื่อยยากอดอยากและพากเพียร
แม้จวนเจียนจะแพ้พ่ายอยู่หลายหน

เธอคือนิสิตคือผู้แสวงหา
บนเส้นทางเหว่ว้าและสับสน
เธอมุ่งมาด้วยความคิดของแต่ละคน
หรือมาด้วยเหตุผลประการใด

เธอมาตามความฝันอันรองเรือง
หรือมีวาระเรื่องร่วมสมัย
ที่เธอลงทุนเดินทางมาแสนไกล
อันเนื่องจากอะไรเป็นพื้นฐาน

เธอต้องอยู่เรียนกินและดิ้นรน
กลางผู้คนซึ่งไม่เหมือนกับเพื่อนบ้าน
เธอต้องรับภาระเพิ่มการงาน
ที่ต้องเขียนต้องอ่านจนค่อนคืน

เธอต้องทนกับอากาศที่ร้อนผ่าว
ฝนตกก็ต้องหนาวไปจนตื่น
บางครั้งต้องชอกช้ำต้องกล้ำกลืน
ตามแรงคลื่นพัดพิสูจน์ชีวิตมา

เธอกินเธออยู่อย่างไรหรือ
แต่ละมื้อเมื่อหิวใครหุงหา
ความเป็นอยู่ที่หลับนอนทั้งผ่อนผ้า
ห้องน้ำห้องท่าทำอย่างไร

เธอต้องอยู่ให้ครบจบสี่ปี
จากวันนั้นจนถึงวันนี้นานแค่ไหน
เธออยู่โดยมีปรารถนาใด
ยังจำมันได้ไหมเมื่อเธอมา

ส่วนหนึ่งเธอคงมาประสาซื่อ
บางส่วนคือเธอผู้แสวงหา
เธออยู่เพียงเพื่อหวังปริญญา
หรือเธอมีเป้าหมายมาเพื่อสิ่งใด

..............................
ฉันเขียนบทกวีจากภาพเธอหลายคน
ภาพที่เธออดทนวันฝนตก
เธอไม่มีท่าทีสะท้านสะทก
หนาวในอกก็แอบซ่อนอาการ

เธอคือภาพอุดมการณ์กร้านและกล้า
บางเวลาตาซื่อเธอสื่อสาร
เธอจากแม่แลบ้านมาก็ช้านาน
คิดถึงบ้านบ้างไหมถามใจดู

ต้นเดือนพฤษภาคม ๒๕๕๓
เนื่องในวันรับน้อง คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม